We weten al langer dat Terri Hendrix niet de eerste de beste is, maar, toen ze een paar jaar geleden bekend maakte dat ze een nieuw, groots project voor ogen had, keken we toch wel een beetje verrast op: Terry zou in één jaar tijd vier platen en een boek uitbrengen. Het Leven bemoeide zich met de gang van zaken -Terri werd ernstig ziek en ze verloor haar zus Tammi- en dus haalde zij de vooropgezette timing niet, maar vandaag zijn delen 3 en 4 van het zogeheten “Project 5” een feit, ruim drie jaar nadat “Love You Strong” de reeks geopend had en minder dan een jaar later opgevolgd werd door “The Slaughterhouse Sessions”.

Over de EP “Who is Ann” hebben we het elders in deze kolommen, maar we kunnen alvast niet om deel 3, “Talk to a Human” heen. Die plaat telt elf songs, waarvan zes door Terri zelf geschreven werden en de overige vijf covers zijn. Naast de tradidional “The Water is Wide” van Guy Clark (“The Dark”), Cindy Walker (“Don’t Meddle in my Mood”, Billy Bragg (“Way over yonder in the Minor Key” en Sonny Terry/Brownie McGhee (het refrein van “Dogging Me”). In die nummers kan Terri -nog maar eens- demonstreren wat voor fraaie zangeres ze is, hoe knap ze gitaar kan spelen en hoezeer ze geëvolueerd is op mondharmonica. Eigenlijk niks nieuws onder de zon, al verbaast de maturiteit en de stabiliteit waarmee ze deze toch niet meteen gemakkelijke songs naar haar hand zet en ze naadloos weet in de passen in het geheel van de plaat.

Het eigen werk opent de plaat met een razendsnel parlando titelsong, waarin dat fantastische gitaarspel mag uitblinken. Ook het deels autobiografische “Mi Madre” -één en al Latin klanken en ritme en een tekst over een verstoorde moeder-dochterrelatie-, is van eigen hand, net als “Choice”, waarin ze verzucht dat een mens zich al te makkelijk achter allerlei belemmeringen ingraaft om iets niét te hoeven doen, terwijl “freedom is just a choice away”. Met veel blijdschap horen we daar Drew Womack de harmoniezang voor zijn rekening nemen. Die man was een aantal jaren van onze radar verdwenen en blijk serieus ziek geweest te zijn, maar is er nu helemaal bovenop, iets waar we alleen maar blij om kunnen zijn.

“Worthy” en vooral “Wasp” zijn twee eigen songs, die de Terri Hendrix laten horen, waar we ruim twintig jaar als een blok voor vielen: één en al vitaliteit en levenslust. Die “WASP” is overigend een song, die opgedragen is aan de “women airforce service pilots”, een heel klein en door de geschiedschrijvers haast doodgezwegen clubje vrouwelijke piloten, die tijdens de tweede wereldoorlog een aantal taken overnamen, die gewoonlijk door mannen uitgevoerd werden, zodat die mannen de echte gevechtstaken op zich konden nemen. Ook dàt is Terri Hendrix, de feministe, en vooral de Vrouw. “The Dark” is opnieuw een parlando nummer over duisternis en angst, een gegeven dat nogal vaak Terri’s leven beheerst heeft, maar dat haar niet klein gekregen heeft.

Van de “Project 5”-reeks is deze ongetwijfeld de meest consistente plaat, waarop overigens de “usual suspects” meespelen: trouwe kompaan Lloyd Maines krijgt het gezelschap van onder anderen Glen Fukunaga, Pat Manske en Riley Osbourn…een clubje waar je overal mee naar buiten kunt komen. Nu nog even wachten tot we een exemplaar can “The Girl with the Exploding Brain” te pakken krijgen, dat nieuwe boek, dat dit redelijk fantastische Project 5 moet afronden. We waren destijds zeer geraakt door “Cry till you laugh -The part that ain’t art” en kijken nu al uit naar dat nieuwe boek, want, laten we dat onthouden: Terri Hendrix is niet alleen een goeie zangeres en muzikante, ze kan ook erg goeie teksten schrijven!

(Dani Heyvaert)